2.خوب گوش کردن
آیا لازم است که به حرف دیگران خوب گوش کنیم؟
پاسخ های خود به این سوال را در ذهن بیاورید. اگر عادت کنیم که فقط حرف بزنیم و از خاطرات و مشکلات و مسائل خود بگوییم، دیگر گوشی برای توجه به سخن دیگران نخواهیم داشت. گاهی طرف مقابل از موضوعی میگوید و ما از موضوعی دیگر.
در حالی که ما دوست داریم وقتی درد دل میکنیم ، همه سراپا گوش باشند و عکس العمل مناسب نشان دهند. فرض کنید موضوعی
مطرح شده وچند نفر همزمان شروع به صحبت میکنیم و هر یک بی توجه به دیگران به سخن خود ادامه میدهد. در این شرایط از هر کدام میپرسد : آیا شما حرفهای آن یکی را شنیدید؟ آیا او متوجه حرف های شما شد؟ اگر هر کس نصفه و نیمه چیزی از سخن دیگری شنیده و منظور کامل او را متوجه نشده، پس هدف از این گفتگو چیست؟ آیا قرار است که هرکس فقط حرف خودش را بزند و برود؟ در این شرایط چگونه انتقال پیام، الفت و همدلی و همراهی اتفاق می افتد؟ یا اگر نقدی صورت بگیرد، نقد درست و منصفانه ای خواهد بود، یا با پیش فرض ها و پیش داوری های ذهن شنونده انجام گرفته است؟ چه خوب بود اگر بیشتر به دیگران مجال سخن گفتن و اظهار نظر میدادیم، بیشتر می شنیدیم. و فکر میکردیم. چقدر تاکنون شنیدن همراه با سکوت، بدون هیچ دفاع و جواب را تجربه کرده ایم؟
امام صادق ( ع):
از اخلاق نادان، پاسخ دادن قبل از شنیدن و بحث کردن قبل از فهمیدن و حکم کردن
به موضوعی است که نمیشناسد.
سوره مبارکه ملک : وَقَالُوا لَوْ کُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا کُنَّا فِی أَصْحَابِ السَّعِیرِ ﴿۱۰﴾
و گویند اگر شنیده [و پذیرفته] بودیم یا تعقل کرده بودیم در [میان] دوزخیان نبودیم (۱۰)
